Wat gebeurt er als je een schip vol schurftzalf naar Zuidoost-Azië stuurt? Dat was zaterdagavond de scène-opdracht bij een voorstelling improvisatietheater.
Ik zat in de zaal met mijn vriendin. Absurd? Zeker. Maar wat er toen gebeurde was magisch.
De spelers improviseerden er een verhaal omheen dat klopte.
Niet omdat het logisch was, maar omdat ze elkaar feilloos aanvoelden.
Ze luisterden. Keken. Lieten eigen ideeën los.
En maakten samen iets wat niemand had kunnen bedenken.
Ik zat daar en dacht: dit is mijn werk.
In Ericksoniaanse hypnotherapie begint ook nooit iets met een script.
Geen protocol, geen standaardstructuur.
Wel een cliënt, een vraag, en het lef om niet te weten.
Om samen te ontdekken wat werkt – in dát moment, bij déze persoon.
Improvisatie? Jazeker. Maar dan met taal die iets opent.
Met aandacht voor wat zich aandient.
En het vertrouwen dat het onbewuste weet wat nodig is.
